راه حل شگفت انگیز برای نجات کره زمین با استفاده از غبار های ماه - زعفران

به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، ستاره شناسان در حال آنالیز راه چاره هایی برای کاهش تغییرات آب و هوایی به عنوان یکی از بزرگ ترین چالش های بشریت هستند و به استفاده از بعضی ذرات کوچک غبار پرداخته اند.

در پژوهش های اخیر، استخراج و جمع آوری گرد و غبار از سطح ماه و قرار دادن آن در فضای بین زمین و خورشید پیشنهاد شده است. این ابر های گرد و غبار پیش از آن که به وسیله باد های خورشیدی و فشار تشعشع ها پراکنده شوند، به مدت چند روز سیاره ما را می پوشانند. پژوهشگران می گویند که در عرض یک سال، چنین سپر های گرد و غباری می توانند نور خورشید منتهی به زمین را تا 1.8 درصد کاهش دهند که در محدوده مورد احتیاج برای کاهش سرعت افزایش دمای سیاره ما است.

به گفته پژوهشگران، ایجاد چنین سایه ای به 22 میلیارد پوند (10 میلیارد کیلوگرم) گرد و غبار در سال احتیاج دارد که تقریبا 100 برابر بیشتر از جرمی است که انسان تا به امروز به فضا فرستاده است.

چند پرتاب مورد احتیاج است؟

بنجامین بروملی (Benjamin Bromley)، اخترفیزیکدان دانشگاه یوتا و نویسنده اصلی این پژوهش می گوید: از روی زمین، به حدود 700 برابر پرتاب بیشتر نسبت به آنچه تا به امروز انجام داده ایم، احتیاج است؛ اما از روی ماه، یک پرتابگر الکترومغناطیسی در نظر داریم که مشخصات آن هنوز تعین نشده است.

باید اشاره نمود که این راه چاره پیشنهادی تازه نیست. در سال 2012، ستاره شناسان این ایده بلندپروازانه را مطرح کردند که بزرگ ترین سیارک نزدیک به زمین یعنی 1036 Ganymed با عرض 22 مایل (35 کیلومتر) را بین خورشید و زمین هل دهند تا هم ابری از غباری ایجاد نمایند و هم آن را با گرانش در جای خود نگه دارند.

پژوهشگران استدلال می نمایند که در این راه چاره تازه از گرد و غباری استفاده می گردد که به سادگی در سطح ماه یافت می گردد، بنابراین در مقایسه با روش های قبلی ساده تر، مقرون به صرفه تر و موثرتر خواهد بود. آن ها مقدار، شکل و ترکیب ذرات مختلف مانند گرد و غبار زغال سنگ، شیشه متخلخل، نمک دریا و غبار ماه را تجزیه و تحلیل کردند. بعلاوه اثربخشی پرتاب غبار از یک سکو در فضا و از سطح ماه آنالیز شد.

بعلاوه با استفاده از شبیه سازی های رایانه ای، پژوهشگران به آنالیز دوام یک ذره غبار پس از رسیدن به نقطه لاگرانژ 1 که نقطه ای پایدار بین زمین و خورشید است و در فاصله 1.5 کیلومتری از ما واقع شده است، پرداختند. برای مثال، پژوهشگران در کار مدلسازی خود، یک ذره آزمایشی را از قطب شمالی ماه به مداری نزدیک به لاگرانژ 1 پرتاب کردند و متوجه شدند که این ذره که با سرعت 1.7 مایل در ثانیه (2.8 کیلومتر در ثانیه) پرتاب شد، در مجموع پنج روز را در مقابل خورشید سپری کرد و سپس پراکنده شد.

پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که پرتاب غبار ماه با سرعتی در حدود سه تا پنج کیلومتر در ثانیه به سمت لاگرانژ1، امیدوارنماینده ترین راهبرد خواهد بود و زمین را به مدت یک هفته در سایه قرار می دهد. تخمین زده می گردد که برای انجام چنین کاری، انرژی معادل 2500 پرتاب موشک سترن 5 (Saturn V) مورد احتیاج است.

بروملی در بیانیه ای متفاوت گفت: پژوهشگران می گویند پژوهش آن ها تنها تاثیر بالقوه این رویکرد را ارزیابی می نماید و می تواند گزینه ای برای رسیدگی به تغییرات آب و هوایی باشد در صورتی باشد که آنچه ما احتیاج داریم، زمان بیشتر است. چالش های لجستیکی، قانونی و فناورانه اجرای چنین کاری در این مطالعه مورد آنالیز قرار نگرفته است.

به عنوان مثال، یکی از نکات مهم و نامعلوم، تاثیر قرار دادن مکرر مقادیر عظیمی از غبار در مدار های لاگرانژ 1 یا نزدیک به آن است که محل رصدخانه خورشیدی و هلیوسفر ناسا و بعلاوه رصدخانه آب و هوای اعماق فضایی است.

بروملی می گوید: در بیشتر سناریوها، گرد و غبار از بین می رود، اما ما جزئیات را آنالیز نکرده ایم.