چرا باکتری ها و میکروب ها روی پوست تاثیری ندارند؟ - زعفران

به گزارش به نقل از مدیکال اکسپرس، بدن انسان به طور مداوم در معرض عوامل مختلف محیطی قرار گرفته است، از ویروس ها گرفته تا باکتری ها و قارچ ها، اما بیشتر این ارگانیسم های میکروبی واکنش کمی روی پوست بدن ما ایجاد می نمایند که نظارت و محافظت در برابر خطرات خارجی را بر عهده دارد.

تا به امروز محققان کاملا مطمئن نبودند که چگونه این رخ داده است و اینکه چرا پوست ما نگران و ملتهب نبوده و تحت تاثیر میکروب ها و باکتری ها قرار نمی گیرد.

در تحقیقی که در 21 مه 2021 در ساینس ایمونولوژی منتشر شد، دانشمندان دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو دو آنزیم مسئول محافظت از سلامت کلی پوست و بدن ما را از مزاحمان بیشمار میکروبی شناسایی و توصیف کردند. این آنزیم ها که دیاستیلاز هیستون (HDAC) نامیده می شوند از پاسخ التهابی بدن در پوست جلوگیری می نمایند.

ریچارد گالو پروفسور برجسته پوست در این باره می گوید: ما فهمیده ایم که چرا میکروب های خاصی را که روی پوست ما زندگی می نمایند تحمل می کنیم، در حالی که همین باکتری ها در صورت قرار گرفتن در جای دیگر بدن ما را بسیار بیمار می نمایند. ما در جریان تحقیقات خود، آنزیم هایی را شناسایی کردیم که بر روی کروموزوم سلول های خاص پوست کار می نمایند که توانایی ایمنی بدن را افزایش می دهد.

گالو و همکارانش می گویند مکانیسم بالقوه چگونگی تعامل محیط و تغییر عملکرد سلول به وسیله کنترل اپی ژنتیکی، بیان ژن است. درون سلول های پوستی، پروتئین هایی به نام گیرنده های شبه عوارض (TLR) به سلول ها اجازه می دهند محیط اطراف و خطرات احتمالی خود را درک نمایند. در بیشتر اعضای بدن، TLR به اسم یک سیستم هشدار دهنده عمل می نماید که پاسخ التهابی به تهدیدات را تحریک می نماید، اما در سلول های پوستی، دو آنزیم HDAC شناسایی شده، HDAC8 و HDAC9، پاسخ التهابی را مهار می نمایند.

جورج سن دانشیار پوست و پزشکی سلولی و مولکولی هم در این باره می گوید: این یکی از اولین نمایش هایی است که نشان می دهد میکروبیوم چگونه می تواند با فاکتور های اپی ژنتیکی پوست ارتباط برقرار نموده و رفتار پوست را به وسیله پاسخ التهابی تعدیل کند. هر محیطی که ما با آن روبه رو هستیم می تواند پاسخ خاص فرد به آن را تغییر دهد. از آنجا که این تغییر اپی ژنتیک برگشت پذیر است، برخلاف تغییر در DNA، ما می توانیم به طور بالقوه پاسخ التهابی پوست خود را به وسیله هدف قرار دادن این آنزیم ها کنترل کنیم.

این تحقیق در ابتدا در مدل های موش انجام شد که در آن ها HDAC8 و HDAC9 از نظر ژنتیکی حذف شده بود. در نتیجه پوست موش ها تحمل قرار گرفتن در معرض میکروب یا ویروسی را نداشته و در نتیجه واکنش ایمنی بدن افزایش می یابد. این تیم سپس یافته ها را با سلول های انسانی در یک ظرف کشت فراوری کرد.

گالو گفت این کار می تواند نحوه درمان پزشکان از انواع خاصی از التهاب پوست یا سایر بیماری های پوستی را تغییر دهد. این یک روش کاملا نو برای فکر کردن در خصوص تنظیم ایمنی پوست است. به وسیله تغییر در فعالیت HDAC، ما راهی ممکن برای کشف و ساکت کردن التهابات غیر ضروری را با کار با سلول های پوستی فراهم نموده ایم. در آینده دارو هایی که برای روشن یا خاموش کردن این آنزیم ها طراحی شده اند می توانند به درمان بیماری های پوستی یاری نمایند.